Azul: Letni Pawilon to już trzecia gra z popularnej serii abstraktów, w których wcielamy się w rzemieślników zdobiących portugalskie pałace płytkami czy witrażami. I choć gry abstrakcyjne z założenia nie mają w sobie klimatu, tu jednak czuć go odrobinę, głównie za sprawą fantastycznych kolorowych kafelków. To z nich będziemy budować tytułowy Letni Pawilon, który musi sprostać wyśrubowanym wymogom i cieszyć oko rodziny królewskiej.
Zawartość
Podobnie jak w przypadku wcześniejszych tytułów: klasycznego Azula, Witraży Sintry oraz Ogrodu Królowej i tu twórcy gry oddają w nasze ręce doskonałą jakościowo grę. Do dyspozycji mamy cztery plansze pawilonów, po jednej dla każdego z graczy oraz planszę punktacji z magazynem. Świetnym zabiegiem było nadrukowanie na głównej planszy zestawienia układów kafelków, które dają nam punkty na koniec każdej rundy lub na koniec gry. Dzięki temu w każdej chwili możemy zerknąć i przypomnieć sobie ile punktów daje nam ułożenie kafli w określonym kolorze, jaki układ daje bonusy czy który z kolorów będzie atutowym w kolejnych rundach. Wszystko czytelne i w jednym miejscu.
Ponadto mamy tu żetony warsztatów, wykonane z twardej tektury, woreczek oraz wieżę, w których umieszczać będziemy kafle. Ale tym co naprawdę wyróżnia wszystkie Azule spośród innych gier są niewątpliwie kafle. Piękne, kolorowe, wykonane z ciężkiego i przyjemnego w dotyku materiału. Manipulowanie nimi czy mieszanie w specjalnie do tego przeznaczonym woreczku to prawdziwa przyjemność.
Rozgrywka
Podstawowe założenia gry podobne są do tych znanych z wcześniejszych Azuli. Grę zaczynamy od pozyskania płytek z warsztatów leżących na środku stołu. Każdy z graczy po kolei dobiera płytki w jednym kolorze, z jednego warsztatu, a następnie przenosi je na swoją planszetkę. Pozostałe płytki przesuwane są do wspólnego obszaru, z którego również można je pozyskać.
Dodatkowo w grze pojawia się kolor atutowy. W każdej rundzie jest nim inny kolor, z góry ustalony. Informacja o tym jaki kolor kiedy jest atutem znajduje się na głównej planszy magazynu. Kolor taki staje się jokerem i może w danej rundzie zastąpić inny dowolny kolor. Jeśli w warsztacie, z którego pobieramy kafle w wybranym kolorze znajduje się też płytka w kolorze atutowym, musimy ją również wziąć. Wszystkie dobrane kafle składujemy obok planszy, etap ich układania pojawia się dopiero wtedy gdy wszystkie płytki zostaną już pobrane ze stołu.
Znaczne różnice pomiędzy tym Azulem, a jego poprzednikami pojawiają się na etapie układania kafli na planszetkach graczy oraz punktacji. Poszczególne pola na naszych planszetkach wymagają konkretnych kolorów płytek oraz ich określonej liczby. Dlatego najpierw należy zebrać w swoich zasobach odpowiednią liczbę kafelków w danym kolorze (możemy tu wykorzystać jokery, czyli kafle w kolorze atutowym). Jeśli gracz spełni wymogi danego pola, wówczas kładzie na nim kafelek, a resztą zasobów odrzuca.
Niektóre miejsca na naszych planszetkach posiadają symbole. Są to bonusy, dzięki którym możemy zdobyć dodatkowe 1, 2 lub nawet 3 płytki. Warunkiem jest zabudowanie takiej przestrzeni płytkami. Oczywiście im lepszy bonus, tym trudniej go zdobyć.
Ciekawym zabiegiem jest możliwość przeniesienia czterech spośród swoich płytek na następną rundę. Pozwala to zebrać większa ich liczbę w danym kolorze lub zachować te płytki, które w kolejnej rundzie staną się jokerami.
Punktacja
Każda ułożona na planszy gracza płytka daje 1 punkt zwycięstwa. Jeśli płytka sąsiaduje z innymi w tym samym kolorze to dostajemy dodatkowe punkty, po jednym za każdą z tych płytek. Sporo punktów możemy uzyskać za zakrycie płytkami całego obszaru w jednym kolorze, przy czym punktacja różni się w zależności od koloru ułożonych płytek. Kolejne punkty uzyskujemy za zakrycie wszystkich pól oznaczonych liczbą 1, 2 , 3 lub 4. Tu również punktacja różni się w zależności od tego jaka liczba została zakryta.
W trakcie i na koniec gry możemy też być zmuszeni do cofnięcia swojego znacznika na torze punktacji. Taka sytuacja ma miejsce, gdy dobieramy znacznik pierwszego gracza lub gdy na koniec gry zostaną nam jakieś niewykorzystane płytki.
Podsumowanie
Czy Letni Pawilon jest lepszy od pozostałych Azuli? Jest przede wszystkim inny. I to mnie naprawdę zachwyca w tej serii. Wydawałoby się, że nic więcej nie da się w tym temacie wymyślić, a tymczasem Michael Kiesling zaskakuje nas kolejnymi wersjami, które znacząco się od siebie różnią, a do tego są po prostu dobre.
Letni Pawilon wydaje się być jednym z trudniejszych tytułów w serii, zaraz za Ogrodem Królowej. Mamy tu dość zaawansowane planowanie i różne drogi zdobywania punktów. Bo nie ma co się oszukiwać, nie uzupełnimy całej planszy, nie zapunktujemy na każdym polu. Przez całą rozgrywkę musimy obserwować nie tylko swoją planszę, ale i plansze przeciwnika. Co zostało już ułożone, jakich płytek brakuje nam, a jakich innym graczom. Czasem staniemy przed wyborem: dobrać kafle dla siebie czy może podebrać przeciwnikowi te, których najbardziej potrzebuje. Które miejsca uzupełnić w pierwszej kolejności, aby zdobyć najlepsze bonusy? Jaki kolor będzie atutem w kolejnej rundzie? Wykorzystać go teraz czy zachować na później? Sporo tych pytań i możliwości. To one sprawiają, że rozgrywka jest ciekawa od początku do końca.
Polecam dla graczy, którzy lubią trochę pogłówkować, dla wielbicieli abstraktów i pięknie wykonanych gier. Jeśli ma to być Wasz pierwszy Azul, nie macie doświadczenia lub gracie z dziećmi to zaczęłabym jednak od pierwszego, klasycznego Azula, a Letni Pawilon zostawiła na deser 🙂 Odsyłam Was też do recenzji klasycznego Azula w słodkim wydaniu Azul: Mistrz czekolady.
wydawnictwo: Rebel
liczba graczy: 2-4
wiek: 8+
czas gry: 30 – 45 minut
zasady: proste
Recenzja gry Azul: Letni Pawilon powstała we współpracy z wydawnictwem Rebel.
Treść recenzji to moja prywatna opinia, wydawnictwo nie miało na nią wpływu.
