Pierwsze informacje o zbliżającej się premierze gry Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie wzbudziły we mnie wielkie emocje. Po pierwsze – jest to implementacja jednej z moich ulubionych gier 7 Cudów Świata: Pojedynek. Po drugie – Władca Pierścieni, przeczytany i obejrzany wielokrotnie wszerz i wzdłuż. A po trzecie, mój najstarszy syn jest również ogromnym fanem tego uniwersum, a to oznaczało, że będę mieć doskonałego partnera do rozgrywek. Oczywiście pojawiły się też wątpliwości czy to nie będzie odgrzewany kotlet, zmiana graficzna i to wszystko. Na szczęście obawy okazały się bezpodstawne!
Komponenty
Zazwyczaj tej stronie gier nie poświęcam zbyt dużej uwagi. Dla mnie najważniejsza jest zawsze mechanika, a aspekt wizualny jest gdzieś na drugim planie. Tym razem jednak trudno było przejść obojętnie obok ciekawych grafik Vincenta Dutrait, klimatycznej planszy, na której zdobywamy przewagi militarne, czy niezwykle pomysłowego Toru Wyprawy Pierścienia.
Warunki zwycięstwa
Gra oferuje trzy ścieżki do zwycięstwa, każda z własnym tematycznym smaczkiem. Wygrana przypada graczowi, który:
- Zdobędzie zestaw sześciu zielonych kart o różnych symbolach, zawierając tym samym sojusz z sześcioma rasami Śródziemia;
- Podbije Śródziemie, czyli będzie miał swoje twierdze lub jednostki zbrojne we wszystkich siedmiu regionach na mapie;
- Ukończy Wyprawę Pierścienia poprzez dostarczenie pierścienia do wulkanu, w przypadku gry jako Fodo i Sam lub doścignięcie tej dwójki, grając jako Sauron.
Jeśli jednak przed końcem trzeciego rozdziału, czyli w momencie wyczerpania się wszystkich kart, żaden z graczy nie spełni któregoś z warunków zwycięstwa, zwycięzcą zostaje ten, kto jest obecny w większej liczbie regionów na mapie.
Rozgrywka
Podobnie jak i przypadku gry 7 Cudów Świata: Pojedynek i tu rozgrywka trwa trzy rundy, w których gracze na zmianę dobierają karty ułożone w kształt piramidy. Część kart jest odsłonięta, część natomiast ułożona jest rewersem do góry. To powoduje, że nie do końca wiemy co się pod nimi kryje, które karty będą dostępne, a które nie (trzy spośród kart każdego poziomu nie biorą udziału w rozgrywce).
Gracz w swoim ruchu może wykonać jedną z dwóch dostępnych akcji. Może dobrać jedną kartę, która nie jest w żaden sposób przykryta przez inną kartę. Większość kart wymaga od gracza posiadania w swoim obszarze gry konkretnych symboli umiejętności, aby móc je dobrać. Czasem wymagane jest też opłacenie kosztu w postaci monet. Jeśli żadna z dostępnych kart nam nie odpowiada lub nie możemy opłacić jej kosztu, kartę taką możemy odrzucić, by zyskać monety. A monety są w tej grze bardzo ważne, dość szybko możemy się o tym przekonać. Jeśli na karcie, którą chcemy kupić, znajduje się symbol, którego nie posiadamy w swoim obszarze, zawsze możemy zastąpić go jedną monetą. Dlatego właśnie zawsze warto dbać o to, żeby mieć ich zapas. W przeciwnym razie mogą przejść nam koło nosa dobre karty, na których zakup po prostu nie będzie nas stać. Co gorsza, mogą one trafić do naszego rywala, który zawczasu pomyślał o przygotowaniu odpowiednich zasobów.
Innym możliwym ruchem jest zdobycie płytki ważnego miejsca. W tym przypadku należy spełnić widniejące na niej wymagania lub, podobnie jak w przypadku kart, opłacić dodatkowy koszt w monetach. Jedna moneta za każdy brakujący symbol. Płytka taka pozwoli nam ustawić twierdzę we wskazanym regionie na mapie i da różne dodatkowe korzyści. Samo zdobycie twierdzy jest potężna akcją, pozwalającą przejmować regiony i zdobywać przewagi militarne. O ile możemy usuwać nieprzyjacielskie oddziały z mapy, o tyle postawione na niej twierdze zostają tam już do końca gry.
A skoro mowa o usuwaniu jednostek to już tłumaczę jak to działa. Część płytek oraz czerwone karty militarne pozwalają na wysyłanie swoich jednostek na mapę w określone obszary. Jeśli na obszarze takim znajdują się jednostki wroga to następuje walka, w wyniku której usuwamy taką samą liczbę jednostek swoich i wroga. Pamiętajcie, twierdze są niezagrożone, niezależnie od liczby jednostek wroga okupujących obszar.
Jeśli chodzi o trzy różne drogi do zwycięstwa to muszę przyznać, że jest to doskonale zbalansowane. Każda z nich daje takie same szanse, przy czym nigdy nie można zaniedbać pozostałych. Może to doprowadzić do niebezpiecznej przewagi przeciwnika. Zatem warto regularnie przesuwać się na torze wyprawy i zaznaczać swoją obecność na mapie. Ja bardzo lubię też zbierać zestawy kart zielonych, które dają ciekawe efekty natychmiastowe w przypadku entów i czarodziejów oraz stałe w przypadku żetonów wszystkich innych ras, a finalnie zebranie sześciu różnych ras może też przynieść wygraną.
Podsumowanie
Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie w stu procentach spełnił moje oczekiwania. Gra oferuje szybką i angażująca rozgrywkę oraz wiele dróg do zwycięstwa. Wymaga od nas ciągłego kontrolowanie wszystkich obszarów, zarówno dostępnych kart, jak i mapy czy toru wyprawy, co sprawia że nie ma czasu na nudę. Sytuacja jest dynamiczna i może się zmienić w każdej chwili. Przy tym czas gry jest niezwykle krótki jak na to co otrzymujemy.
Miałam pewne obawy, że gra stanie się zbyt skomplikowana w stosunku do swojego pierwowzoru, jednak ostatecznie obawy okazały się bezpodstawne. Gra jest naprawdę prosta jeśli chodzi o zasady, przy czym zachowała swoją głębię związaną z wieloma wyborami, jaki przyjdzie nam podjąć w trakcje rozgrywki. Jeśli lubicie 7 Cudów Świata: Pojedynek to Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie pokochacie!
wydawnictwo: Rebel
liczba graczy: 2
wiek: 10+
czas gry: 30 minut
zasady: proste
Recenzja gry Władca Pierścieni: Pojedynek o Śródziemie powstała we współpracy z wydawnictwem Rebel.
Treść recenzji to moja prywatna opinia, wydawnictwo nie miało na nią wpływu.
